İlk olarak Kanner (1943) tarafından tıp yazınına kazandırılan otizm; toplumsallaşmada, sözel ve sözel olmayan iletişimde bozukluk, sınırlanmış, tekrarlayan davranış örüntüleri gibi belirtileri olan süreğen bir bozukluktur. Otistik çocuklar, insanlarla kurdukları duygusal ilişkilerde diğerlerinin duygularını algılama ve kendi duygularını ifade etme zorlukları yaşamaktadırlar, çoğunlukla sosyal ya da duygusal karşılıklılık gösteremezler. Bu zorluklarının sonucu olarak da sosyal durumlarda diğerlerinin beden dillerini, ses tonlarını, duygusal sinyallerini (yüz ifadeleri ya da postür aracılığıyla gönderilen) yorumlayamayabilirler. Yine sosyal etkileşim gerektiren durumlarda karşı tarafın ne söyleyeceğini ya da ne yapacağını yordayamayabilirler. Otistik çocuklar duyguları algılama ve ifade etme becerilerinde, normal gelişim gösteren çocuklardan farklı olarak dışarıdan bir desteğe ihtiyaç duymaktadırlar. Özellikle son yıllarda yapılan çalışmalarda, sosyal beceri eğitimi, sosyal öyküler, akran öğretimi gibi yöntemler otistik çocukların sosyal/duygusal becerilerini geliştirmede önerilmektedir. Bu yazıda 13 yaşında, yüksek işlevli otizm tanısı konulmuş bir erkek çocukla, duygu algılama ve ifade etme becerilerini geliştirmeye yönelik yapılan görüşmelerin genel bir sunumu bulunmaktadır.

Anahtar Kelimeler: Otizm, duygu algılama, duygu ifade etme, duygu etiketleme-adlandırma.